W opinii Konfederacji Lewiatan mankamentem projektu ustawy o in vitro jest brak jednoznacznego uregulowania kwestii możliwości finansowania bądź współfinansowania ze środków publicznych świadczeń zdrowotnych z zakresu leczenia niepłodności. Ma to istotne znaczenie w sytuacji zastosowania procedur pobierania komórek rozrodczych od osób znajdujących się w stanie niebezpieczeństwa utraty bądź istotnego upośledzenia zdolności płodzenia wskutek choroby lub urazu.

            Konfederacja Lewiatan podkreśla, że z projektu ustawy wynika jedynie, że zwrot kosztów przysługuje za określone czynności w ramach procedury medycznie wspomaganej prokreacji. W projekcie przedstawione zostały oszacowane koszty, jednakże wskazują one jedynie na wydatki niezbędne do funkcjonowania rejestru dawców komórek rozrodczych i zarodków, związane z kontrolą jednostek czy funkcjonowaniem Rady do Spraw Leczenia Niepłodności, czyli głównie koszty o charakterze administracyjnym.

            - W konsekwencji może okazać się, że procedura medycznie wspomaganej prokreacji będzie faktycznie niedostępna dla większości osób. Zasadnym wydaje się zatem, aby chociaż w uzasadnieniu zawrzeć informację, w jakim zakresie będzie istniała możliwość finansowania procedury ze środków publicznych - mówi Dobrawa Biadun, ekspertka Konfederacji Lewiatan.

            Naczelna Rada Lekarska w swojej opinii dotyczącej projektu ustawy o leczeniu niepłodności wyraziła się krytycznie na temat braku odpowiednich regulacji dotyczących liczby tworzonych i implantowanych zarodków, zrównania procedury przechowywania zarodków z procedurami odnoszącymi się do komórek rozrodczych oraz pozwolenia na testowanie zarodków.           

            NRL wyraźnie zaznaczyła, że dostrzega istnienie potrzeby przygotowania prawnych regulacji umożliwiających ratyfikowanie podpisanej przez Rząd polski Konwencji z dnia 4 kwietnia 1997 r. o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej wobec zastosowań biologii i medycyny, a także dostosowujących polskie przepisy do wymagań dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/23/WE z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie ustalenia norm jakości i bezpiecznego oddawania, pobierania, testowania, przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich i dyrektyw wykonawczych.

            Procedury z zakresu prokreacji medycznie wspomaganej są stosowane w naszym kraju od ponad dwudziestu lat. W związku z dużą liczbą kontrowersji oraz problemów natury etyczno-prawnej powstających w temacie zapłodnienia pozaustrojowego Rada podkreśliła potrzebę zakreślenia ram prawnych odnoszących się do dopuszczalności stosowania wspomnianych procedur przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej opieki medycznej parom poddającym się leczeniu oraz zapewnienia szczególnej ochrony życia poczętego.

            Naczelna Rada Lekarska opowiedziała się za przyjęciem dopuszczalności stosowania procedur zapłodnienia pozaustrojowego jako metody postępowania medycznego w przypadku niepłodności przy jednoczesnym przyjęciu ograniczeń chroniących życie, integralność i godność powołanego do życia embrionu ludzkiego. W opinii Rady należy ustanowić zakaz stosowania nieterapeutycznych ingerencji w ludzki genom, klonowanie, tworzenie tzw. hybryd oraz chimer, prowadzenie eksperymentów badawczych na embrionach, przedimplementacyjna selekcja zarodków, tworzenie tzw. zarodków nadliczbowych oraz implementowanie zarodków kobietom w wieku poprokreacyjnym.

            Podkreślono także istnienie potrzeby powołania instytucji prowadzącej nadzór nad działalnością w zakresie zapłodnienia pozaustrojowego, a także zbudowanie systemu certyfikowania podmiotów do tego uprawnionych.